در ادامه سلسله جلسات گام های نخستین اخلاق، گام ششم اخلاق با عنوان «ذکر» در مدرسه علمیه عباسقلی خان برگزار گردید.
در این جلسه حجت‌الاسلام بابایی به بیان «آداب ذکر» از بیان امام راحل پرداخت.
ایشان با توجه به بیان امام که فرمودند: «گر چه ذکر حق و تذکر از آن ذات مقدس از صفات قلب است و اگر قلب متذکر شد تمام فوایدی که برای ذکر است بر آن مترتب می‌شود، ولی بهتر آن است که ذکرقلبی متعقب به تذکر لسانی نیز گردد»، گفت: ذکر لسانی نوعاً نیاز به دستور استاد کاملی دارد که هم درد را بشناسد و هم درمان را؛ اما بسیاری از اذکار وجود دارد که می‌توان آنها را درطول روزگفت و از آنها بهره لازم را برد؛ مثل ذکر استغفار و ذکر صلوات.
ایشان در ادامه به کلمات دیگر امام در باب ذکر اشاره کرد و گفت: مرحوم امام اکمل و افضل تمام مراتب ذکر را ذکر ی می دانند که به ظاهر و باطن و سر و علن انسان جاری شود؛ امام فرمودند: «حرکات و سکنات چشم و زبان و دست و پا و اعمال سایر قوا و اعضا با ذکر حق انجام گیرند و برخلاف وظایف انجام امری ندهند.»
حجت‌الاسلام بابایی در توضیح این فقرات گفت: باید انسان به گونه ای باشد که دیگران با دیدن او به یاد خدا بیافتند و این زمانی محقق می‌شود که تمام افعال ما برای خداوند باشد و این همان مرحله کمال انسانی است که امام فرمودند: «به هر مرتبه که از این مقام نقصان حاصل شود و نفوذ ذکر کم شود کمال انسانی به همان اندازه ناقص گردد.»
ایشان در پایان بالاترین اذکار را طبق بیان عارف فقیه حضرت آیت الله بهجت، «ذکر عملی» بیان نمود.
آیت‌الله بهجت: «باسمه تعالی
هیچ ذکری، بالاتر از «ذکر عملی» نیست؛ هیچ ذکرِ عملی، بالاتر از «ترک معصیت در اعتقادیات و عملیات» نیست. و ظاهر این است که ترک معصیت به قول مطلق، بدون «مراقبه دائمیه»، صورت نمی‌گیرد.»
والله الموفق
العبد محمدتقی البهجه
دیدگاه